Doğaya ilk dokunuş...

"Doğa, hangi biçimde görünürse görünsün, bir çocuğa anne ve babasının dünyasından farklı, daha yaşlı ve daha büyük bir dünya sunar" diyor R. Louv "Doğadaki Son Çocuk"ta...ve doğadaki çocuğu "soyu tehlike altında olan bir tür" olarak tanımlıyor...

Latince kelime kökeni ele alınıp bakıldığında doğa:doğum'la eşdeğerleşir...insan doğumuyla özdeş olduğu yabanıl anlamdaki doğadan, çocukluğuyla birlikte uzaklaştırılmaya başlar...
Yaklaşık 15 yıldır doğa koruma projelerine katılan genç gönüllüleri gözlemlerken başladı kendime sorularım...yıllarla birlikte 20'li yaşlarına gelen insanların duyularının gittikçe doğanın sesine kapanması hem şaşırtıcı, hem düşündürücüydü...işin ilginç yanı, bugün büyük çoğunluğun duyularını açmak yönünde bir çabasının da olmayışı...oysa ki doğumumuzla duyularımız barış içinde geliyoruz dünyaya...

Şehirli insan ruhumuzu biran bir kenara koyup düşündüğümüzde, uzmanların çocuklar için "panzehir" olarak tanımladığı doğa: stres azaltımı, daha iyi fiziksel sağlık, daha derin manevi yaşam, daha fazla yaratıcılık, oyun duygusu ve daha güvenli bir yaşam olanaklarını ödül olarak ailelere sunmak üzere hazır...

Doğaya yabancılaşmamızın önüne geçmek için hala çok geç değil...doğa hakkında hergün yeni birşeyler öğrenebilir ve bunları çocuklarımızla paylaşabiliriz...hatta doğayı yeniden keşif sürecimizi çocuklarımızla birlikte aynı anda gerçekleştirme şansını yaratırsak çok daha keyifli, eğlenceli ve yaratıcı bir süreci paylaşma ayrıcalığını da yakalayabiliriz...

 

Rüzgarda ağaçların yapraklarının seslerini dinlemek, bir kertenkelenin yapraklar arasından koştuğunu farkedebilmek, sonbaharda kuşların göçlerini izleyebilmek, yol kenarında çalıların arasından bakan kirpiyle selamlaşmak, çok uzakta değil, İstanbul'un ortasında, Yıldız Parkı'nda ağaçların dallarında zıplayan sincapları izleyebilmenin zamanla getireceği farklılıkları çocuklarımızla yaşayabilme şansını kendimize tanımanın zamanını belirleyelim...doğru zaman: bulunduğumuz an...